حسرت مخمورم آخر مستی انشا می شود

تا قدح راهی است کز خمیازه ام وامی شود

جز حیا موجی ندارد چشمهٔ ایینه ام

گرد من چندان که روبی آب پیدا می شود

بس که دارد بی نشانی پرده ناموس من

در نگین نامم چو بو در گل معما می شود

لب گشودن رشتهٔ اسرار یکتایی گسیخت

نسخه بی شیرازه چون شد معنی اجزا می شود

نسبت تشبیه غیرازخفت تنزیه نیست

شیشه می باید شکستن نشئه رسوا می شود

انفعال فطرت ازکم ظرفی ما روشن است

قطره کزدریا جدا شد ننگ دریا می شود

کامرانیهای دنیا کارگاه خودسری ست

با فضولی طبع چون خوکرد مرزا می شود

پاس دل داریدکز پیچ و خم این کوهسار

نشئه بی پرواست اما کار مینا می شود

پردهٔ فانوبمن می باشد شریک نور شمع

جسم در خورد صفای دل مصفا میشود

نوبت موی سفید است از امل غافل مباش

صبح چون گل کرد حشر آرزوها می شود

نقش نیرنگ جهان را جزفنا نقاش نیست

این بناها چون حباب از سیل برپا می شود

حسن سعی ، آیینه روشن می کند انجام را

ربشهٔ تاک است کاخر موج صهبا می شود

زاهد از دل شوق تسبیح سلیمانی برآر

ای ز معنی بی خبر دین تو دنیا می شود

تنگی آفاق تا دل ، دقت اوهام تست

از غبارت هرچه گردد پاک ، صحرا می شود

خلق را رو بر قفا صبح قیامت دیدنی ست

دی نمایان ست زان روزی که فردا می شود

بسکه مضمونهای مکتوب محبت نازک است

خطش از برگشتن قاصد چلیپا می شود

زبن ندامتخانه بیرون رفتنت دشوار نیست

هرقدر دستی که می سایی بهم پا می شود

کرد بید ل گفتگو ما را ز تمکین منفعل

قلقل آخر سرنگونیهای مینا می شود